.Mister prikkebeen.....
Op een dag was hij er...zo maar, hij kwam de tuin ingewaggeld, op korte pootjes, spits snuitje nieuwsgierig naar voor gericht en duidelijk véél te jong om al alleen op pad te gaan.
Ik woon in een natuurgebied, met een grote diversiteit aan bewoners, te land, te water en te lucht..... en daar zitten dus ook vijanden tussen, vooral roofvogels zie ik regelmatig vliegen, of ze zich ook wagen aan een volwassen egel weet ik niet, misschien een andere rover, of een ziekte....
In elk geval dit kleintje had geen moeder bij, het gras stond niet eens een "half kontje hoog" en je moest al goed zien wat er liep, kan je je voorstellen dat het nog piepjong
was.
Toen ik het een bordje melk met brood en honde brokjes gaf, rolde het zich op tot een bolletje, maar ik zag opzij een klein oogje blinken....écht bang was het niet, of anders had het
grote honger, nog geen 10 seconden later kwam het in beweging en haastte zich naar het bordje met eten.
Een kwartiertje later ging ik zien, het bordje was leeg en.....geen egeltje meer te bespeuren.
De dag erna, op hetzelfde tijdstip....trip trip trip....ja hoor daar was ie terug, zelfde scenario als de dag ervoor, eventjes oprollen, dan snel gaan eten en hups....weg was ie.
De hele zomer kwam hij eten, en je zag het groeien, bang was het niet, alleen
als de honden onverwacht langsspurtten rolde hij zich snel op, maar even
later vervolgde hij zijn weg naar zijn klaarstaand bordje.
Daarna vertrok hij naar zijn schuilplaats achter in de tuin, tussen afval van bladeren onder de struiken.
Op een dag bleef zijn bordje onaangeroerd....hij was ondertussen flink gegroeid en het werd kouder.... ik ben naar zijn schuilplaatsje gaan zien, maar die was leeg....
Nog dagen daarna zette ik elke dag een vers bordje klaar, maar moest het elke
dag terug wegnemen.... alleen de vogels hadden nog interesse.
Ik heb Mister Prikkebeen nooit meer gezien, ook niet het jaar daarna....was
hij met de noorderzon vertrokken naar nieuwe horizonten....een avontuurlijke egel????
Was hij ten prooi gevallen aan een roofdier? Of ziek geworden en gestorven???? Ik had er het raden naar.
Maar.....optimist die ik ben, hoop ik, dat hij een vriendinnetje heeft
gevonden en met haar vertrokken is naar een nieuw huisje...... hopelijk leeft hij nog lang en gelukkig en heeft hij vele kindertjes......
Click here to edit.
Kleine Adonis. . . . . .
.
Hij was och arme een duim hoog....
De dag was nochthans mooi begonnen, veel zon en het gehele nest was uitgekomen, 13 kleintjes waggelden op hun korte dikke pootjes samen met mama naar de waterkant.
Na veel gekwetter en geaarzel, doken ze dan toch maar een voor een het ruime sop in.
Wat een plezier en gesnater, beide ouders zwommen in cirkels rond de kleine gele donskes en hielden zorgvuldig de omgeving in het oog.
Ik was net de garage ingedoken om een schep graan te halen voor de fiere ouders, toen ik een hels kabaal hoorde aan de vijvers.
De ouders waren in alle staten en ik hoorde vleugelgeklapper en heftig gesnater en gefluit.
ik zette het op een rennen en terplaatse gekomen zag ik nog net een kleintje de lucht ingaan, mama gillend achterlatend, de chaos was volkomen, alle kleintjes waren verspreid en ik telde er nog 7.... waar waren de anderen???,
Ik ging aan de waterkant zitten en probeerde hen wat te bedaren door zachtjes tegen hen te praten, ondertussen speurde ik de oever af naar de verloren kleintjes..... maar niks bewoog....
Een tijdje later was de rust teruggekeerd en de 7 zwommen in formatie tussen de ouders naar het midden van de vijver waar ze zich druk begonnen te wassen en te ploeteren....
en ik keerde terug naar de garage om het beloofde graan te halen.
Ik was echter amper half op mijn stappen teruggekeerd of het tumuld brak terug los, en met verbijstering zag ik een groep kraaien die over het wateroppervlak scheerden en..... weg waren de gele donskes......
Als een gek liep ik terug naar de vijver , gillend en armzwaaiend naar die zwarte monsters, maar ik kwam te laat.
De ouders waren in panniek de oever opgefladderd en 1 kleintje zwom ongecontroleerde rondjes in het dikke kroos dat op het water lag, met de beste wil van de wereld geraakte het
niet vooruit en ploeterde verwoed met zijn kleine pootjes om de kant te bereiken... .hoog in de bomen krastten de kraaien.
Ik heb het kleintje eruit gevist en mee naar binnen genomen, zijn enige kans op overleven.
Een rode lamp en een gele teddy beer moesten zijn moeder vervangen.
De eerste dag heeft het meermaals luid om haar geroepen maar ze hoorde het niet en treurig zat het tegen de teddy beer aangedrukt.
Na een paar uur haalde de honger het toch en begon het hier en daar te "snebbelen" in zijn eten.
Het groeide maar traag en niettegenstaande het 5 keer per dag mocht zwemmen was het niet écht gelukkig zo alleen in zijn doos.
Maar de dagen regen zich aan elkaar, het kleine donsje kreeg pluimpjes en
veren.....en het groeide....
De zomer liep op zijn einde en de kraaien waren verdwenen.....
Op een mooie warme zonnige dag werd Adonis uit zijn, inmiddels grote hok gehaald en naar de waterkant gebracht, we werden verwelkomt door een paar witte kwakereendjs die nieuwsgierig kwamen kijken....
Ik strooide ruimschoots veel graan en brood en terwijl iedereen flink aan het eten was liet ik Adonis los tussen de anderen....
Aarzelend stapte hij van mijn schoot en bekeek zijn soortgnoten die hij vaak had gehoord maar nooit gezien, toen er opeens eentje begon te kwaken, besefte hij dat "dit" het antwoord was op zijn lange eenzame roepen van de afgelopen weken, en eerst wat aarzelend maar dan stoer als een échte man stapte
hij naar de andere jonge kwakers en begon mee te eten.....
Ik keerde een uurtje later huiswaards en heb het hok opgeruimd....
Achterin de tuin aan de vijver hoorde ik de kwakertjes snateren en plonsen terug in het water en héél eventjes dacht ik dat ik Adonis kon horen,.....maar deze keer geen klagende roep....maar een triomfantelijk gekwaak van een jong dat de vrijheid en zijn soortgenootjes had teruggevonden.
. . . . .later bleek dat het geen "hij" maar een "zij" was..........
---------------
Ik heb het "gevoeld"....
Click here to edit.
Pom Loi is een caafje uit mijn beginperiode, ze zat in het allereerste groepje dat hier onderdak kwam vragen, de zomer van 2004..... Een driekleur tesseldametje met véél noten
op der zang, een eigen willetje maar héél lief, als er te eten viel was ze er als de kippen bij, en verdedigde elkstukje buitgemaakte groente met haar leven, alsof het het laatste was dat ze zou
krijgen....
Ze had een suuuuper mooie sneeuwwitte mantel en honderde
krulletjes... 3 jaar was ze en kwam als knuffeltje, haar laatste nestje was haar slecht bekomen en ze zag er "rattig" uit bij aankomst.
Enkele maanden later was ze een van de mooiste tesselcaafs die ik ooit gehad heb.
De jaren verstreken en vorig jaar werd ze de eerste keer verkouden, ze was bijna 7 jaar en haar leeftijd eiste zijn tol, op het nippertje heeft ze het gered, taai als ze was vocht
ze zich een weg terug... deze zomer liep ze weer whiepend en
huppelend door het gras van de weide samen met de andere oude meiden, al was het niet meer zooooo soepel, en moest ze toch regelmatig eens "een dutje" doen.
Met de komst van de winter kwamen ze allemaal naar binnen,
en bij de grote cheque-up zag ik dat ze haar haren begon te verliezen, haar mooie zijdeachtige vacht was nog een schijntje van wat ze ooit was geweest.....
Januari kwam en ze werd 8 jaar, ze verloor haar met
plukken, en de DA vertelde dat er niks aan te verhelpen was, ouderdom pppfff...
Zo kwam ze de wintermaanden door, kaler en kaler en vooral
mager werd ze, maar ze bleef actief trippelen door de grote ren bij haar andere oudjes, ieder stukje eten dat ze kon bemachtigen pakte ze mee....
Voorgisteren was ik haar aan het bekijken en bedacht dat ik er
geen foto van had zoals ze nu was, ze leek op eenoverbehaarde skinny en huppelde als een konijntje met de achterpootjes samen ze had wel ouderdoms rheuma, ze stond te bedelen voor iets lekkers en ik gaf haar een stukje appel uit de hand, ondertussen de andere oude meiden wat op afstand houdend zodat ze het langzaam en rustig kon opkauwen.
Ik heb er toen een foto van genomen......
Gisteravond stond ik klaar om af te sluiten en ze lag niet in haar huisje samen met dikke Babs waar ze altijd tegen aankroop voor de warmte....
Ze keek me aan bedelend...en rillend...met "iets " in haar half
blinde oogjes....
Ik heb ze op schoot genomen en geknuffeld, iets wat ze
anders nooit wou, daar was ze veel te "beweeglijk" voor, maar nu zat ze stil. Ik denk dat ik er een uur
heb gezeten, zomaar gewoon er.... zijn voor elkaar......
Daarna is ze gaan slapen en kroop in het huisje bij dikke Babs.
Deze morgen toen ik ging voeren zat ze aan de zijkant stil alsof ze verweg in dromenland was.....
Ik heb haar voorzichtig opgenomen, een snuggle safe warm
gemaakt, haar in een fleece dekentje geduffeld en op
schoot genomen....haar fletse oogje keek me aan met iets van
dankbaarheid....een kwartier later wist ik dat ze "gegaan" was....rustig en stil.....
De rest van de dag heb ik haar in het fleecje laten liggen,
niet in staat om haar gelijk te begraven, ik moest eerst afscheid van haar nemen, die 5 jaar "liefde" van haar verwerken en een plaatsje geven.
Morgen wordt ze begraven in het boshofje waar alle andere
caafjes liggen die haar zijn voorgegaan.....
Op haar grafje zet ik
meiklokjes, die zullen me eraan herinneren dat er ooit een caafje was dat Pom Loi heette en door de groene weide spurtte, met een vachtje zo wit als de klokjes....en krulletjes zo talrijk als de blaadjes aan de bomen.....
Dag men lieve schat, bedankt voor de mooie jaren, maar
vooral voor het vertrouwen dat je in me had.......
------------------------
Click here to edit.
Bobijntje pakt haar koffertje.........................
Click here to edit.
Bobijntje....een van mijn eerste caafjes dat hier enkele jaren geleden als opvangertje kwam, samen met een groepje van
een stuk of 10, ze waren alledaags, niet speciaal, enkele met 1 oogje, andere mager en kale plekken, weer andere met een haarstructuur die niet thuis te brengen was......verschoppelingetjes die niemand meer wou.....
Ze waren het begin van mijn "verslaving" wat eens een groepje
van 10 was, is nu uitgegroeid tot een groep die ik niet meer tel, maar wel enorm van geniet.
Het begin groepje van 10 is ondertussen aan het
slinken, een voor een maken ze zich klaar voor de grote reis over de regenboogbrug.....
Deze keer is het Bobijntje.... .het kleintje dat niet groot wilde worden, ze is nooit boven de 600 grammetjes gegaan maar
heeft met hart en ziel genoten van elke dag en elke seconde dat ze hier was.
Overal stond ze als eerste te whiepen als er "gedeeld" werd, en
was je ergens mee bezig, moest je zien waar je je voeten neerplantte, ze knabbelde met plezier je veters uit je schoenen, zat in je mand als je er niet op bedacht was, of in je jaszak als ze er een koekje in rook....
Gekke Bobijntje.... lief Bobijntje, .... klein klein schattig Bobijntje....
Je koffertje staat klaar en je kaarsje flikkert... .één windvlaag en je bent weg........
Je oogjes worden dof en kleiner, je velletje staat piekerig en
je loopt als een houterig speelgoedbeertje.....
Mijn kleine Bobijntje, op een dag zullen je oogjes
dicht blijven en je moede hartje niet meer kloppen, je Whiep zal verstommen en Sweety Muisje zal niet begrijpend
naast je zitten op je warme Snuggle safe... je havervlokjes
onaangeroerd en je stukje banaan papperig....
Ach schatje wat zal ik je missen na al die jaren..... nu ben je er nog en mijn hart bloed als ik naar je kijk, je hebt gelukkig geen pijn, maar je 7 jaren wegen door....ik weet het je bent moe en wil rust......
Maar voor je gaat laat ik je nog eenmaal voor het voetlicht komen zodat iedereen weet wie je bent en wat je bent, het is
nog niet voorbij dus.....lang leve Bobijntje hiep hiep hoi.
Op een dag was het voorbij, ze was zo klein geworden dat het net een jonkie leek van enkele weken oud, haar vlammetje is
gedoofd, maar ze blijft in men herinneringen
als het "kleine caafje dat niet groot wilde worden"..............
-------------------------
.